SONBAHAR

                               
Artık sonbahar kendini iyiden iyiye hissettirmeye başladı. Doğa sarı- yeşil elbisesini  giyiniyor yavaş yavaş. Şehrimizin sahillerinde bir terk edilmişlik havası kol geziyor.  Düne kadar cıvıl cıvıl  olan  kumsallar bomboş…Kordonlardaki insan kalabalığı , yerini işine gücüne koşturan emekçilere bıraktı büyük oranda.  Hava serin, rüzgar sert, günler iyice kısaldı.  Okulların da açılmasıyla sokaklarda, caddelerde , toplu taşımalarda  öğrenci  popülasyonu   fazlalaştı.
Bu   hayatımızdaki kaçıncı sonbahar?  Yaşımız kaç olursa olsun  daha kaç sonbahar yaşayacağımızın bilinmezliği ile  her mevsimin  hakkını verebiliyor muyuz , önemli olan budur.
Mevsimlerden vazgeçtim,  fani olan hayatımızda  bir günün hatta  bir nefesin  bize aslında bir hediye olduğunu idrak edebiliyor muyuz hayatın akışı içinde ?
Buna “evet” diyebilmek  maalesef çok zor.  Bu bilinçle yaşasaydık hayatımızı,  dünya bu kadar kötü bir yer haline gelir miydi?  Adaletsizlikler,  vicdansızlıklar,  ahlaksızlıklar,  canilikler  yaşanabilir miydi?
İnsan kalbi, duyguları bu kadar  çabuk kırılabilir  miydi, insanın insana yaptığı  o kadar zulüm yaşanabilir miydi ? İki nefes sonra  ne olacağımızı bilmeden  uzun uzun planlar yapılır mıydı mesela?
Hergün karşımıza olmadık şekillerde  çıkan,  vicdanımızı sızlatan, yüreğimizi kanatan  o kadar çok çirkinlik var ki,  sıradan olaylar ve  bahaneler yüzünden  birileri  birilerini öldürebiliyor bu ülkede. 
İnsan olmanın “Onur”unu   koruyamıyoruz, “kadın” olmanın  gururunu  yaşayamıyoruz,  Allah’ın sessiz kullarına merhamet  edemiyoruz ve bunların katledilişini  film izler gibi izlemeye devam ediyoruz. Tepkisiz,  duygusuz,  vicdansız bir toplum olma yolunda koşar adımlarla ilerliyoruz.
Sahi Sonbahar  demiştik değil mi? Bu bahar  “Onur” için gerçekten de son bahar oldu, henüz ömrünün baharında  sararmadan  hayat ağacından  koparıldı.
Sonu gelmeyen ise,  caydırıcılıktan uzak  cezalar,  cesaretlendirici  yasalar, desteklenen  vahşet ile her duyduğumuzda  insan olmaktan  duymamız gereken  “Onur” yerine  keskin bir utanma duygularımızdır.