Öyle kolay değil güçlü olmak; kırılmak lazım, üzülmek lazım, zorluk lazım ve her şeyden önemlisi tüm bunların sonunda dimdik ayakta kalmak lazım.
Hani bazen çok üzülürüz, dünyanın sonu gibi gelir bize. Hah işte acıların en büyüğünü yaşıyorum deriz. Yaşatana içimizden (Belki de dışımızdan!) ne küfürler kafirler dizeleriz. Lakin bu acıları göğüsleyip yollar aşmak lazım!
Şükretmek lazım aslında, sabretmek lazım. Her şey gelip geçiyor zamanla bize tortular bırakıyor. Bazen delipte, bazen sevipte ama geçiyor illa. Karekterimize birer tuğla daha örüp geçiyor.
İyi tarafından bakmak lazım , evet bazen ‘Pollyannacılık’ oynamak ta lazım. Hayat işte her gözyaşı yeniden doğuş gibi. Sessizce kimsesizce ağlamak lazım. Her zorlukta çoğalmak , büyümek lazım. Yaş kaç olursa olsun büyürüz ki ,bunu anlamak lazım…
Çok geç kalmamak hayata tutunmak lazım… Sevene de sövene de ‘Eyvallah!’ demek lazım. Şu üç günlük dünya da bol bol ‘Seni Seviyorum’ u söylemek lazım! Sonra pişman olmamak için sevgiyi göstermek lazım. Çılgınlığın yaşı yok , ‘keşke’lerin sonu yok daha az ‘keşke’ daha çok ‘iyi ki ‘ biriktirmek lazım!
Bol bol arkadaş lazım, dedikodu da lazım, gülmek eğlenmek lazım! Ha gülmek ile ağlamak kardeştir mutluluk gözyaşı da lazım!
Anlar lazım , ne zaman sona ereceğini bilemediğimiz zamanda şuan lazım! Şimdi lazım! Kendimizi sevip , gerçekten mutlu olduğumuz şeyleri yapmak lazım ve bunun içinde çok geç kalmamak lazım!!!
Haydi o zaman durmak yok, bulunduğun nokta başlangıç ‘start’ verildi ‘final çizgisi’ ileride koş ilerle!!!
Sevtap Sönmez
[email protected]