Her şeyi başarabileceğini düşünür mü insan?
O deli ergenlik zamanlarındayken düşünülüyor. Bir an bile gözünüzü kırpmadan evet ben bunu yaparım diyorsunuz . Bir kez bile tereddüt etseniz biliyorsunuz ki kendinizi değersiz hissedeceksiniz. Ama yeteri kadar bu şekilde hissettiniz, artık hissetmemelisiniz. O zamanlar kendinizi ispatlama çabalarına giriyorsunuz. "Evet! İşte ben buyum! Gördünüz mü ?" Zayıf kollarınızla çamaşır makinesini kaldırıp içindeki kapağı açmaya çalışırsınız neden? Babam teknik servis ücreti vermesin diye. Babam benimle gurur duysun diye. Babam beni sevsin diye.
Geçmişin izleri sizi hala bırakmamış, hissettirdikleri hala bilinçaltınızda saklı. Siz herkesin anlattığını dinleyen ama bir türlü kendini dinletemeyen olarak kalmışsınız. Neydi sizin eksiğiniz? Ne veremediniz onlara? Bu kadar büyük ne istemiş olabilirler sizden sizi dinlemeleri için. Halbuki,insan insana muhtaç değil miydi? Yoksa "sadece işi düşünce" mi muhtaçtı? Toplu taşımada gidiyorsunuz kimse birbirinin yüzüne dahi bakmıyor. Bakınca yanlış anlaşılmaktan korkuyoruz.İş yerine gidiyorsunuz mesai saatleri dışında alakanız olmayacağı insanlarla samimiyet kuruyorsunuz. Bir çay, bir kahveye davet ne ara bu kadar zor oldu? Neden normal yaşantımızda bir kez bile "nasılsın" demediğimiz insanların özel hayatlarına burnunu sokmaya çalışıyoruz? Onların fikirlerini, giyimini kuşamını eleştiriyoruz? Buna hakkımız var mı gerçekten? Yargılamak çok kolay, anlamak çok zor. 5 kuruş bile eksik olsa ekmek dahi alamıyoruz. Ama yolda gördüğümüz 5 kuruşu eğilip almaya tenezzül etmiyoruz. Gerçekten ihtiyacımız olan o 5 kuruş mu yoksa ona sahip olma hırsı mı? Gelelim aşk hayatımıza. Bu olmazsa öteki olur. Öteki olmazsa diğeri cepte mantığı. Ne ara bu kadar basitleştik iki çift kelam etmeden fotoğrafın var mı muhabbetine giren insanlar ne ara bu kadar türedi? Bu yüzden mi bu kadar yalnızız? Kurunun yanında yaşın da yandığı bir dönem. Bu kitle yüzünden bütün erkekler aynı, bütün kadınlar aynı düşüncesi kalıplaşıyor. Halbuki, kimin aynı olduğunu bilmiyoruz. birbirimizi tanımıyoruz ,birbirimizi tanımaya fırsat dahi vermiyoruz. Varsa yoksa tatmin olmayı bilmeyen egolarımız.
Çok klasik olacak ama eskiler diyorum, keşke hep eski kalsaydık. Keşke ben bu çağa ait olmasaydım. Çok kalabalığız ama çok yalnızız..
Harika tam isabet????