O kadar acımasız ki; Daha kaç kadın öldürülecek, ölmeye sevk edilecek, intihar süsü verilecek, kaç kadın birbirinin kurdu olmaya devam edecek… 2020 de 361 kadın… 2019 da 418 kadın… 2018 de 404 kadın… 2017 de 349 kadın…. 2016 da 288 kadın… 2015 de 293 kadın… 2014 te 290 kadın… 2013te 231 kadın… 2012 de 144 kadın… 2011de 128 kadın… 2010da 203 kadın… 2009 da 125 kadın… 2008 de 66 kadın…
"Bir kadını ortadan ikiye böl… Yarısı annedir, yarısı çocuk, yarısı sevgili, yarısı aşk… Duyanlar bunu bilmez, görenler anlamaz bunu! Yarısı rivayettir, yarısı gece..." (CEMAL SÜREYA)
Kim bilir ilk nerede sustuk? Kim bilir ilk nerede ağlamamız için bağırıldı bize? Kim bilir ilk elalem ne der diye düşünüp üstümüzdekileri çekiştirdi anamız babamız. Kim bilir ilk ne zaman bizim adımıza kararlar verildi? Kim bilir ilk ne zaman yarı yolda kaldık? Kim bilir bize ilk ne zaman inanmadılar? Kim bilir ilk kim bizim ne yaptığımızla değil ne giydiğimizle ilgilendi? Kim bilir? Kim bilir? Biz çok iyi biliriz. Biz KADINLAR.
Doğduğumuz anda kılıflar seçildi adımıza. Doğduğumuz anda herkes konuştu hakkımızda ve doğduğumuz anda alnımıza çalındı o kara leke. Yıllarca uğraştık, yıllarca didindik İnsan bilsinler bizi dedik. Köleliğe hayır dedik. Kimimiz doktor, kimiz sanatçı, kimimiz pilot, kimimiz gazeteci, kimimiz cumhurbaşkanı olduk. Tüm mesleklere serpildik su misali… Yapamaz dedikleri her işi yaptık, gidemezler dedikleri her yeri keşfe çıktık. Sonra mı? Bastırıldık. Gazetelerin 3. Sayfalarına konu olduk. Tacizcisini ihbar edeni değil, tacizci olanı korumaya başladılar. Her gün birimiz öldük, her gün birimizin ışığını kararttılar. Her gün emeklerimizi, gülüşlerimizi çaldılar.
Bizi beğeneni beğenmedik diye kötü itamlara maruz kaldik.Sevdik diye namussuz olduk. Güldük diye aşüfte olduk. Siz her ne dediyseniz o olduk. En sonunda ÖLÜM OLDUK. Cenazelerimizi kaldırdılar ülkenin dört bir yanında. Umutlarımızı kararttılar şehirlerin en ücra köşelerinde. Hayallerimizi yıktılar otobüslerde, uçaklarda, oyun alanlarında, pazarda… Her yerde yaşayamaz olduk. Nefes alamaz olduk. Biz KADINLAR sevmeye korkar olduk.
Her gün anıt sayaca hiç tanımadığımız biri gelip bizim adımızı da ekleyecek diye korkar olduk. Her gün otobüsteki o acil düğmesine ihtiyaç duyacağız diye korkar olduk. Sesimizi her çıkarttığımızda arkamızda duran birilerini görememekten korkar olduk. Bizim korunmaya ihtiyaç duyduğumuzu hissettiren her olaydan korkar olduk. Travmalarımızı atlatamamaktan, sürekli ‘ben de varım yaşıyorum buradayım’ demekten yorulur olduk…
Hepimizin sonsuz sesini kısamayacağı, şarkıları türküleri mutlulukları hiç bitmeyeceği bir yıl, bir gelecek olsun. Hayat bizim için de yaşanabilir olsun. Özgürce nefes alabildiğimiz, ayaklarımızın üzerinde sağlamca durabildiğimiz, korkularımızı geride bıraktığımız, kötülerin artık kazanamayacağı bir yıl olsun. Umudumuz bitmesin, hayat ışığımız solmasın. Kadının kadına sahip çıktığı, herkesin bir arada mutlu yaşadığı, yoksulluk denen şeyin hayatımızda yer almadığı, sevginin bol olduğu sevgiye doyduğumuz bir yıl olsun. Herkes hakkıyla hak ettiği gibi yaşayabilsin…